Korte beschrijving/Annotatie
Claudia Törpel beschrijft het lichaam en de orgaanfuncties zoals de oude Egyptenaren dit zagen. In hun cultuur was het hart naast een fysiek orgaan ook middelpunt van de ziel en drager van de geestelijke kern van de mens.
Het hart van de farao was verbonden met het hart van alle mensen en de goden en werkte, volgens het Hermetische ‘Zo boven, zo beneden’. Ook de huidige mens moet zich richten op ‘het denken met het hart’, zodat het mechanistische wereldbeeld achter gelaten kan worden.
Tekst achterflap
De vergevorderde kunst van het mummificeren in het oude Egypte vormt de basis van Westers wetenschappelijk denken. Uiteindelijk dreigt deze moderne wetenschap, in haar streven het detail te beheersen, de levende samenhang tussen deel en geheel – en daardoor tussen alles en iedereen – te vergeten. Een pleidooi voor een grootscheepse metamorfose van het hart.
Dit boek is een poging om de kennis van het lichaam en de functies van de organen te beschrijven zoals de oude Egyptenaren dit zagen. Daarbij vullen overgeleverd geschreven materiaal over de geneeskunst en beschouwingen uit de mythologie elkaar aan. De schrijfster maakt duidelijk dat de vergevorderde kunst van het mummifi ceren de basis vormt van ons wetenschappelijke denken. Tegelijk wijst zij er onomwonden op dat dit wetenschappelijke denken in onze tijd een diepgaande metamorfose behoeft. De Oud-Egyptische samenleving heeft op onvermoede wijze en in veel opzichten de basis gevormd voor de tijd waarin wij nu leven.
De schrijfster leert ons de oude Egyptenaren kennen alsof ze er zelf één was, en wel speciaal hoe de gewone inwoners ervan hebben gedacht, gevoeld en gehandeld. De nadruk ligt daarbij steeds op het hart: dit was bij de Egyptenaren niet alleen maar een fysiek orgaan maar ook middelpunt van de ziel en de geestelijke kern van de mens. Claudia Törpel laat met talrijke voorbeelden uit de mythologie, sprookjes en ook het Egyptische Dodenboek zien welke relatie de mens van die tijd had met zijn goden en met zijn leven. Ook toont ze ons de oorsprong van het symbool van de esculaap of de Mercuriusstaf, de slangenstaf van Hermes Trismegistus.
In het oude Egypte vormde de farao het hart van de samenleving en als 'zoon van Horus' was hij tevens de verbinding met de wereld van Isis en Osiris. In de filosofie van de oude Egyptenaren was zijn hart direct verbonden met het hart van alle mensen. Zo konden de invloeden van de goden, vanuit de hemelwereld, doorwerken in het gehele land, en bleef het 'zo boven, zo beneden' inderdaad geen loze kreet.
Bij de Egyptenaren was het ik, het ego, nog niet ontwikkeld, men leefde als een deel van een organisme met het hart als het middelpunt. Het hart bepaalde de activiteiten van de mens. In het groot bepaalde de farao – immers het hart van het land – de activiteiten van de Egyptische samenleving.
In onze tijd bepaalt het ik, het ego, de activiteiten van de mens, gebaseerd op het verstandelijke denken.
Het streven van de huidige mens kan zich volgens Claudia Törpel in de nieuwe tijd evenwel beter richten op het 'denken met het hart', zodat er tussen hart en (ongeconditioneerd) denkvermogen een eenheid, een synthese vorm krijgt. Fascinerend is de wijze waarop zij laat zien hoe we daarmee afscheid nemen van het mechanistische wereldbeeld en onze belevingswereld weer aansluiten bij de impulsen uit een werkelijkheid waarin een levende samenhang heerst tussen alles en iedereen.
Claudia Törpel (1965, Mannheim) studeerde landbouwkunde en werkte in het Institut für biologischdynamische Forschung te Darmstadt. Daarna volgde ze een opleiding voor kunstzinnige therapie in Ottersberg en studeerde af als gezondheidsconsulente. Al vanaf 1995 verdiept ze zich in de spirituele aspecten van de oude cultuur van Egypte. Zij is werkzaam als freelance schrijfster en momenteel als redacteur verbonden aan het tijdschrift Der Merkurstab, gevestigd in Berlijn.
